Online coaching: “Praat niet mooi wat lelijk is”
Ik zie mezelf nog zitten. Op de bank. “Nee hoor, ik doe niks online. Ik geloof er niet in. Wil het niet. Kan het (dus) ook niet.” De ander: “het heeft ook zo z'n voordelen”. Ik keek hem minzaam aan. “Je praat mooi wat lelijk is. Met een scherm er tussen. Das geen contact. Je ziet en ervaart maar weinig.”
Het was april 2020. Midden in de eerste COVID golf. Mijn weerstand tegen online was groots. Ik ga hier ook echt niet verkondigen dat die nu weg is. "Stieren houden niet van verandering" zei mijn collega vanmorgen tegen mij. Ze heeft gelijk. Eigenaardig he, dat ook ik me ben gaan bekwamen in wat ik zelf niet super goed kan: veranderen. Eerst in het begeleiden van veranderprocessen in organisaties, nu in het begeleiden van persoonlijke veranderprocessen.
Ik kan dus niet "goed" veranderen. Hoewel, veranderen doe ik toch. De vraag is misschien meer hoe ik dan verander.
September 2020. Er staat een trainingsdag in mijn agenda, ik zal twee groepen begeleiden met mijn collega Peter. We hebben elkaar gevonden in een gezamenijke fascinatie: dansen. Als manier om zicht te krijgen op complexiteit van vraagstukken. Dat zouden we vandaag gaan doen. Zouden. Want alles gaat online. Ik baal als een stekker. Onderweg naar de locatie (we mogen als begeleidend team wel vanuit daar werken) bel ik Peter. Ik vertel hem dat. Het kan toch niet waar zijn dat we niet gaan dansen? We besluiten het "online" programma om te gooien. We dansen toch. We zien wel hoe dat moet en gaat.
En het gaat! Het beeld is blijkbaar breed genoeg voor een dansvloer. En vragen van onze deelnemers zijn er, net als altijd. We gaan aan de slag en doen zoals we live ook zouden doen, passen sommige dingen wat aan. Peter vraagt de groep "wie is er stiekem ook wel een beetje blij dat we online zijn?" Dat zijn er dan toch nog best wat. Voor sommigen dus ook fijn. Het comfort van online is oncomfortabel kunnen zijn in je eigen ruimte.
In de hoek zit iemand. "Mag ik even mee kijken?" Fijn, denk ik, een beetje live publiek. En dan, tegelijkertijd, biggelen er live en online tranen over de wangen. Van onze vraagsteller online en van degene in de hoek. "Mooi he. We kunnen zoveel met ons hoofd doen. Maar met zoveel gevoelsprecisie werken. Dan kom je bij de dingen waar het eigenlijk om gaat."
Het kan dus, coaching online.
Toch grappig, hoe ik blijkbaar verander. Ik heb nog volop mitsen en maren, maar ik duik er in en vind uit hoe het kan. Soms met kleine aanpassingen, soms vraagt het echt stevige voorbereiding. En soms moeten we verlies nemen dat er iets niet is, wat zó nodig is: een hand om vast te houden.
Even kijken hoe zowel begeleiders als deelnemers praten over deze online dag, met ook een heel korte blik op onze dansvloer?
Meer lezen over wat te doen als fysieke nabijheid niet kan? Piet Weisfelt schreef er een mooi blog over. Over o.a. aanraking met aandacht en woorden.
